Delfin ma cztery i pół lat

Pomachał bezradności

To jest niesamowite uczucie. Kiedy bezbronna, zdana tylko na Rodziców istotka zrobi pierwsze swoje kroki. Jeszcze takie „szczudłowate”, jeszcze niedalekie, – ale już swoje!

Mieszko zrobił to po swojemu, czyli zupełnie samodzielnie. Oczywiście najpierw tygodniami raczkował. Siadał i ruszał dalej. Wstawał, trzymał się czegoś i upadał. Czasem poleciał do tyłu albo zbyt wartko do przodu, co kończyło się krzykiem i sinym guzem. Ale był niezłomny. Zwykle dzieciaka uczy się chodzić. Podtrzymując go dwiema rekami potem „idąc” z nim za rękę. Ale nie Mieszko – on sam decyduje o sobie, dochodzi do swoich rozwiązań. Mówią, że ma to po tatusiu…

Miesiące temu zastanawiałem się, dlaczego tak jest ( w odróżnieniu od świata zwierząt i owadów), że nowo narodzony Człowiek jest tak długo bezbronny. Zdany tylko na bliskich. 20 września 2010 roku Mieszko oddalił się od swojej bezradności.

Szczęście dziecka

„Czy chcesz szczęścia swojego dziecka?” Pewnie 100 % rodziców odpowie, że oczywiście! Że bzdurne pytanie! Jak można w ogóle o to pytać! Ja zadaje je jednak celowo. Zainspirowało mnie motto z sierpniowej kartki kalendarza LOVE Rachel Hale Trust. Brzmi: 

„TYLKO SZCZĘŚLIWI RODZICE MOGĄ WYCHOWAĆ SZCZĘŚLIWE DZIECI”

Jak w takim razie brzmiałaby odpowiedź rodziców na pytanie – czy są szczęśliwi? Nie, nie z powodu posiadania  dziecka (to kolejna ucieczka od tematu) tylko w ogóle, a szczególnie w swoim związku małżeńskim ( lub wolnym). Obawiam się, że niewiele osób odpowie z równą stuprocentową pewnością, że tak – są szczęśliwi. Mam nadzieje, że później przyjdzie refleksja, jaki jest klucz do sukcesu pt. „szczęście dziecka”.

MIŁOŚĆ JEST NIEMIERZALNA

Jedną z większych głupot jakie napotykam w życiu rodzinnym jest stawianie pytania:

 – KOGO BARDZIEJ KOCHASZ – TATUSIA CZY MAMUSIĘ?

Ta oceaniczna bzdura jest zresztą powielana – tatuś bardziej kocha Blankę czy Mieszka?

GDYBYŚ MIAŁ (a) WYBIERAĆ, to kogo byś wybrał (a) córeczkę czy synka?

Aż się we mnie gotuje jak słyszę takie hasła.

Miłość jest niemierzalna i NIGDY nie należy dziecka stawiać przed takim pytaniem. Tatuś jest tatusiem a mamusia mamusią. Kocha się ich bo są. Dzieci też kocha się bo są. Jeżeli przy tym są dobrzy, mądrzy i uduchowieni to kocha się ich jeszcze bardziej. Jak bardziej? Patrz punkt podstawowy : 

MIŁOŚĆ JEST NIEMIERZALNA.

Wysoki próg łóżeczka

W czasie mojego milczenia wiele się działo i będę wracał do "tamtych" tematów. Ale ponieważ z małym dzieckiem zawsze wiele się dzieje ( o ile zwraca się na to uwagę) zacznę od spraw bieżących. A wśród tych najważniejszą jest samotne zasypianie. Stara sprawa jak świat, światem ale przecież ja tutaj nie odkrywam ameryki, tylko opisuje swój ogląd dorosło-dziecięcego świata.
Mieszko od początku zasypiał w wózku. Niestety w zależności kto go usypiał było to robione różnymi technikami.  Ja znając siebie stawiałem na ...nudę, monotonię jazdy wózkiem tam i z powrotem. Do tego jeszcze preferuje pozytywkę z nagraniem, które ma się kojarzyć z zasypianiem ( na zasadzie odruchów psów Pawłowa).
Poziomka  większe sztuki robiła bo kołysała wózek w poprzek ( wersja hard) lub śpiewała kołysanki (wersja soft). W tym kołysankę tekstowo przez siebie wymyśloną, która proponowałem podnieść do rangi hymnu rodzinnego, ale tak jakoś zaniechane to zostało. Niestety rekwizytem towarzyszącym zasypianiu jest obowiązkowy smoczek i jakaś szmatka - chusteczka ( wcześniej pielucha), do której Mieszko raczej się nie przytula tylko miętosi w rekach lub kategorycznie odrzuca od siebie - prezentując swój charakter i wolę.
No i nastał czas łóżeczka a tutaj wola Mieszka wyszła na plan pierwszy. Oczywiście chcielibyśmy, żeby przynajmniej wieczorem - zasypiał sam z własnej woli. Nie łamie się jego "ja" - sam postanawia zasnąć bo jest zmęczony. Ale gdzie tam! On słania się na nogach, nie wychodzą mu ewolucje, które bez problemu robi w ciągu dnia ale żeby się położyć i zasnąć - to zdarza się rzadko. I nie chodzi tu o nagła samotność, bo czasem bierzemy go do łózka i jest to samo zwalając się z nóg przemieszcza się tylko od mamy do taty a jak zbierze siły to atakuje strefy zakazane - zwisający przewód od lampki, zasłonę, lub lusterka powieszone na ścianie. No i co tu robić? Z jednej strony nie chce mu "łamać" charakteru "zmuszając" go do zasypiania, z drugiej wiem, że on sam się męczy, trze oczy, słania się ale coś go pcha do działania. Ehhh dylematy tacierzyństwa...

Trwam w tacieżyńskim!

Miałem przerwę w umieszczaniu notek i zdjęć.
Ale inne sprawy odsunęły mnie od  prywatnej klawiatury.
Zawodowej tez zresztą mało używałem - widać taki okres.
Ale od 17 maja 2010 nic się nie zmieniło - jeżeli Poziomka idzie do pracy ja staje się 200 procentowym kurem domowym, zajmuje się Mieszkiem, piorę, gotuje, sprzątam robię zakupy.
Pisze o tych banałach, bo mogło się by się, wydawać, że był ze mnie wielki tatuś z dużym zapałem i ups...
Zapał szybko minął... Nie - tacieżyński trwa.
Będą też bardziej ciekawsze refleksje - obiecuje!

Szczęście

Wczoraj wieczorem było pięknie. Po trudach dniach leżymy już w łóżku. Mieszko między mną a Poziomką. Bez zabawek. O dziwo nie nudzi się. Przemieszcza się między nami czołgając się, raczkując, podciągając rączkami. A to interesują go nogi Mamy ( ma to po mnie :) ), albo klepanie w mój brzuch. Nie ma różnicy między Mamą a Tatą - są              R O D Z I C E. Mieszko obydwoje obdarza swoim cudnym uśmiechem i zainteresowaniem, a rodzice nie rywalizują między sobą, kto bardziej kocha Mieszka lub przez niego jest kochany. Po prostu jesteśmy              R A Z E M, w swoim domu, na swoim łóżku, w swoim szczęściu. Poziomka mówi: "nigdy tego nie miałam". Ja myślę : "ja też".